بوی رمضان
بوی رمضان می آید. بوی ماه خدا، بوی سفره ای به پهنای آسمان می آید. صدای پای علی (ع) دوباره در کوچه های کوفه طنین انداز می شود. چه زیباست ایستادن و تماشای بار بستن شیطان و یارانش برای رفتن. مست بوی رمضان شدن، چه زیباست. باز مهمانش می شویم و آن خدای جاه وجلال و جمال و کمال، همچون تمامی میزبانان، ما را از خود نیز بیشتر قدر می نهد و به بالای خانه اش می خواندمان. می خواندمان به بزرگی و شکوه خانه اش و خوان رحمت بی پایانش.
آه که گاه عاشقانه باز نزدیک است. شبهای قدر که در آن ها به قدر تمامی زیباییهای جهان، چون باران، مهرش را بر کویر دلهای خشک و ترک خورده ی ما نازل می کند و چه جوی های رحمتی که از چشم های مملو از شوقمان جاری نمی شود.
آری، رمضان باز هم می آید، بی آن که به رویمان بیاورد خاطرات یک سال فراموشی توبه ها و ضجه های اَلعَفومان را. رمضان بی آن که حتی لحظه ای عهدهای صد بار شکسته امان را به رخمان بکشد، آرام و بی صدا می آید و باز ما را در آغوش گرمش می فشرد و باز قامتمان نرم و رها در میان دستان پر مهرش می افتد. تا باز هم میان این همه نور، حسابی گر بگیرد. داغ شود و دردهامان التیام یابد.
سلام بر تو رمضان، ای ماه خدا، سلام بر تو، سلام بر تو.
ثبت دیدگاه