🔸دوستی سلمان فارسی با جوانی که از دیدن بازار آهنگران و یاد قیامت بیهوش شده بود، و سفارش سلمان در بارهی او به عزرائیل علیهالسلام
✳️ عنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَرَّ سَلْمَانُ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ عَلَی الْحَدَّادِینَ بِالْکُوفَةِ فَرَأَی شَابّاً قَدْ صَعِقَ، وَ النَّاسُ قَدِ اجْتَمَعُوا حَوْلَهُ، فَقَالُوا لَهُ یَا بَا عَبْدِ اللَّهِ هَذَا الشَّابُّ قَدْ صُرِعَ فَلَوْ قَرَأْتَ فِی أُذُنِهِ. قَالَ فَدَنَا مِنْهُ سَلْمَانُ فَلَمَّا رَآهُ الشَّابُّ أَفَاقَ وَ قَالَ یَا بَا عَبْدِ اللَّهِ لَیْسَ بِی مَا یَقُولُ هَؤُلَاءِ الْقَوْمُ وَ لَکِنِّی مَرَرْتُ بِهَؤُلَاءِ الْحَدَّادِینَ وَ هُمْ یَضْرِبُونَ الْمِرْزَبَاتِ، فَذَکَرْتُ قَوْلَهُ تَعَالَی «وَ لَهُمْ مَقامِعُ مِنْ حَدِیدٍ»«الحجّ/۲۱» فَذَهَبَ عَقْلِی خَوْفاً مِنْ عِقَابِ اللَّهِ تَعَالَی، فَاتَّخَذَهُ سَلْمَانُ أَخاً وَ دَخَلَ قَلْبَهُ حَلَاوَةُ مَحَبَّتِهِ فِی اللَّهِ تَعَالَی فَلَمْ یَزَلْ مَعَهُ حَتَّی مَرِضَ الشَّابُّ فَجَاءَهُ سَلْمَانُ فَجَلَسَ عِنْدَ رَأْسِهِ وَ هُوَ یَجُودُ بِنَفْسِهِ، فَقَالَ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ ارْفُقْ بِأَخِی قَالَ یَا بَا عَبْدِ اللَّهِ إِنِّی بِکُلِّ مُؤْمِنٍ رَفِیقٌ.
✴️ امام صادق علیه السلام فرمود: سلمان از بازار آهنگران در كوفه گذر نمود و چشمش به جوانی افتاد كه بیهوش افتاده است و مردم در اطراف او جمع شدهاند. به سلمان گفتند: ای اباعبداللَّه! این جوان غش كرده، چه خوب است دعایی در گوش او بخوانی. سلمان به وی نزدیك شد، تا چشم جوان به او افتاد به هوش آمد و گفت: اباعبداللَّه! آن چه این مردم میگویند در من نیست؛ اما چون گذارم بر این آهنگران افتاد و دیدم كه پتك میكوبند، یاد سخن خدای متعال افتادم كه فرموده: «وَ لَهُمْ مَقامِعُ مِنْ حَدیدٍ» «الحجّ/۲۱» و از ترس عقاب خدای متعال هوش از سرم پرید. سلمان او را به برادری پذیرفت و شیرینی محبّت وی در راه خدای متعال در دلش افتاد و همیشه با او بود تا این كه آن جوان بیمار گشت. سلمان نزد او آمد و كنار سرش نشست و او در حال جان دادن بود. سلمان گفت: ای فرشته مرگ! با برادرم به نرمی و مدارا رفتار كن. ملك الموت گفت: ای ابا عبداللَّه! من با هر مؤمنی به ملایمت و نرمی رفتار میكنم.
📔بحارالأنوار، ج ۲۲، ص۳۸۵، ح ۲۷
📙 كافی، ج ۱، ص ۳۴۹، ح ۵۱
📘 تأویل الآیات، ج۱، ص۳۳۴ ، ح ۳
📕 تفسیر قمی، ج ۲، ص ۵۵
📗 تفسیر قمی، ج ۲، ص ۵۵
📙 امالی مفید، ص ۱۳۶
〰️〰️🔸〰️〰️🔸〰️〰️🔸〰️〰️🔸〰️〰️
🤲 الهی! اِنْ كُنْتُ بِئْسَ الْعَبْدُ، فَاَنْتَ نِعْمَ الرَّبُّ، عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ، فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ، يا كَريمُ، اَلْعَفْوَ، الْعَفْوَ
خدايا! اگر من بنده بدي بودم،تو پروردگار خوبي هستي، گناه از بندهات بزرگ شده،پس چه نیکوست عفو و گذشت از جانب تو، اي كريم، ببخش، ببخش
ثبت دیدگاه