☀️ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ سَأَلْتُ سَیِّدِیَ الصَّادِقَ (ع) مَا ذَا یَصْنَعُ الْمَهْدِیُّ(عج)؟؟! قَالَ یَثُورُ سَرَایَا عَلَی السُّفْیَانِیِّ إِلَی دِمَشْقَ فَیَأْخُذُونَهُ وَ یَذْبَحُونَهُ ثُمَّ یَظْهَرُ الْحُسَیْنُ (ع) فِی اثْنَیْ عَشَرَ أَلْفَ صِدِّیقٍ وَ اثْنَیْنِ وَ سَبْعِینَ رَجُلًا أَصْحَابِهِ یَوْمَ کَرْبَلَاءَ فَیَا لَکَ عِنْدَهَا مِنْ کَرَّهًْ زَهْرَاءَ بَیْضَاءَ ثُمَّ یَخْرُجُ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ علیبنابیطالب (ع) … وَ یَخْرُجُ السَّیِّدُ الْأَکْبَرُ مُحَمَّدٌ رسولالله (ص) … ثُمَّ لَکَأَنِّی أَنْظُرُ یَا مُفَضَّلُ إِلَیْنَا مَعَاشِرَ الْأَئِمَّهًْ بَیْنَ یَدَیْ رسولالله (ص) نَشْکُو إِلَیْهِ مَا نَزَلَ بِنَا مِنَ الْأُمَّهًْ بَعْدَهُ فَیَبْکِی رسولالله (ص ) وَ یَقُولُ یَا بَنِیَّ مَا نَزَلَ بِکُمْ إِلَّا مَا نَزَلَ بِجِدِّکُمْ قَبْلَکُمْ فتَبْتَدِئُ فَاطِمَهًْ (سلام الله علیها) … ثُمَّ یَقُومُ الْحُسَیْنُ (ع) مُخَضَّباً بِدَمِهِ هُوَ وَ جَمِیعُ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ فَإِذَا رَآهُ رسولالله (ص) بَکَی وَ بَکَی أَهْلُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ لِبُکَائِهِ وَ تَصْرُخُ فَاطِمَهًْ (سلام الله علیها) فَتُزَلْزَلُ الْأَرْضُ وَ مَنْ عَلَیْهَا وَ یَقِفُ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (ع) وَ الْحَسَنُ (ع) عَنْ یَمِینِهِ وَ فَاطِمَهًْ (سلام الله علیها) عَنْ شِمَالِهِ وَ یُقْبِلُ الْحُسَیْنُ (ع) فَیَضُمُّهُ رسولالله (ص) إِلَی صَدْرِهِ وَ یَقُولُ یَا حُسَیْنُ (ع) فَدَیْتُکَ قَرَّتْ عَیْنَاکَ وَ عَیْنَایَ فِیکَ وَ عَنْ یَمِینِ الْحُسَیْنِ حَمْزَهًْ (رحمة الله علیه) أَسَدُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ جَعْفَرُ بْنُ أَبِی طَالِبٍ الطَّیَّارُ (رحمة الله علیه) وَ یَأْتِی مُحَسِّنٌ (علیه السلام) تَحْمِلُهُ خَدِیجَهًْبِنْتُ خُوَیْلِدٍ (سلام الله علیها) وَ فَاطِمَهًْ بِنْتُ أَسَدٍ (سلام الله علیها) أُمُّ امیرالمؤمنین (ع) وَ هُنَّ صَارِخَاتٌ وَ أُمُّهُ فَاطِمَهًْ (سلام الله علیها) تَقُولُ هذا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ. الْیَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ أَمَداً بَعِیداً.
🔅امام صادق (علیه السلام) مفضّل گفت: … بعداً مهدی (عج) چه میکند؟ فرمود: «لشکری برای دستگیری سفیانی به دمشق میفرستد؛ او را گرفته و روی سنگی سر میبرند. آنگاه حسین (ع) با دوازده هزار صدّیق و هفتاد و دو نفری که در کربلا از یاران او بودند و با وی شهید شدند آشکار میشود. ای خوش آن رجعت! سپس صدیق اکبر امیرالمؤمنین علیّبنابیطالب (ع) ظهور میکند … آنگاه آقای بزرگ محمّد رسولخدا (ص) ظهور میکند … ای مفضّل! گویا میبینم که ما ائمه (ع) آن موقع جلو پیغمبر (ص) جمعشده و به آن حضرت شکایت میکنیم که امّت بعد از وی چه به روز ما آوردند و میگوییم امّت ما را تکذیب کردند و بیاعتنایی و نفرین و لعنت و تهدید به قتل نمودند، والیان ستمگر آنها ما را از وطن بیرون آورده به پایتخت خود بردند و جمعی از ما را با سَم و حبس کشتند. در این وقت پیغمبر (ص) سخت گریه میکند و میفرماید: «ای فرزندان من! هرچه به شما رسید بیشتر به جدّ شما رسید … آنگاه امام حسین (ع) با بدنی آغشته به خون خود و یارانش که با وی کشته شدند در جلو پیغمبر (ص) میایستد. چون پیغمبر (ص) او را مینگرد زارزار میگرید. از گریهی او اهل آسمان و زمین نیز گریه میکنند. فاطمهزهراء (سلام الله) هم ناله جانکاه از دل پر الم در میآورد. از نالهوشیون و گریهوزاری آن حضرت (ع) زمین و اهل زمین متزلزل میگردند سپس امیرالمؤمنین (ع) و امام حسن (ع) در سمت راست پیغمبر (ص) و فاطمهزهرا (سلام الله علیها) در سمت چپ آن حضرت (ص) قرار میگیرند. پیغمبر (ص) او را در آغوش میگیرد و میگوید: «ای حسین (ع) فدایت گردم! دیدگانت روشن باد و دیدگان من هم روشن باشد سپس حمزه سیدالشهداء (ع) عموی پیغمبر (ص) در سمت راست آن حضرت (ص) میایستد و در سمت چپ جعفربنابیطالب (طیار) قرار میگیرد. ناگاه خدیجهکبری (سلام الله علیها) و فاطمه دختر اسد (مادر امیرالمؤمنین (ع)) محسن سقطشده فاطمهی زهراء (سلام الله علیها) را به دست گرفته نالهکنان به نزد پیغمبر (ص) میآیند و مادرش فاطمه (سلام الله علیها) این آیهی قرآن را میخواند: این همان روزی است که به شما وعدهداده میشد! یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ أَمَداً بَعِیداً.
📚تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۵۲۴ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۲۲
✨✨✨✨✨☀️☀️☀️☀️✨✨✨✨✨
🤲 اللهم عجل لولیک الفرج
🤲 اللهم العن الجبت و الطاغوت و…
ثبت دیدگاه