نفس کسی که به خاطر ظلمهایی که به ما شده اندوه گین است تسبیح خداوند است

الأمالي (للمفيد) ؛ النص ؛ ص338

عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: نَفَسُ‏ الْمَهْمُومِ‏ لِظُلْمِنَا تَسْبِيحٌ وَ هَمُّهُ لَنَا عِبَادَةٌ وَ كِتْمَانُ سِرِّنَا جِهَادٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع يَجِبُ أَنْ يُكْتَبَ هَذَا الْحَدِيثُ بِالذَّهَبِ.

ابان بن تغلب گويد: امام صادق (ع) فرمود: نفس شخصی که اندوهگين است به خاطر ستمى كه بر ما رفته به منزله تسبيح (سبحان اللَّه گفتن) است، و غم واندوه او به خاطر ما عبادت است، و پرده پوشى اسرار ما جهاد در راه خداست. سپس امام صادق (ع) فرمودند: دوست دارم كه اين حديث با طلا نوشته شود.