بحار الأنوار (ط – بيروت) / ج44 / 289 / باب 34 ثواب البكاء على مصيبته و مصائب سائر الأئمة ع… حدیث 31
– مل، كامل الزيارات مُحَمَّدٌ الْحِمْيَرِيُّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ الْأَصَمِّ عَنْ مِسْمَعٍ كِرْدِينٍ قَالَ: قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ يَا مِسْمَعُ أَنْتَ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ أَ مَا تَأْتِي قَبْرَ الْحُسَيْنِ قُلْتُ لَا أَنَا رَجُلٌ مَشْهُورٌ مِنْ أَهْلِ الْبَصْرَةِ وَ عِنْدَنَا مَنْ يَتْبَعُ هَوَى هَذَا الْخَلِيفَةِ وَ أَعْدَاؤُنَا كَثِيرَةٌ مِنْ أَهْلِ القَبَائِلِ مِنَ النُّصَّابِ وَ غَيْرِهِمْ وَ لَسْتُ آمَنُهُمْ أَنْ يَرْفَعُوا عَلَيَّ حَالِي عِنْدَ وُلْدِ سُلَيْمَانَ فَيُمَثِّلُونَ عَلَيَ قَالَ لِي أَ فَمَا تَذْكُرُ مَا صُنِعَ بِهِ قُلْتُ بَلَى قَالَ فَتَجْزَعُ قُلْتُ إِي وَ اللَّهِ وَ أَسْتَعْبِرُ لِذَلِكَ حَتَّى يَرَى أَهْلِي أَثَرَ ذَلِكَ عَلَيَّ فَأَمْتَنِعُ مِنَ الطَّعَامِ حَتَّى يَسْتَبِينَ ذَلِكَ فِي وَجْهِي قَالَ رَحِمَ اللَّهُ دَمْعَتَكَ أَمَا إِنَّكَ مِنَ الَّذِينَ يُعَدُّونَ فِي أَهْلِ الْجَزَعِ لَنَا وَ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ يَخَافُونَ لِخَوْفِنَا وَ يَأْمَنُونَ إِذَا أَمِنَّا أَمَا إِنَّكَ سَتَرَى عِنْدَ مَوْتِكَ وَ حُضُورِ آبَائِي لَكَ وَ وَصِيَّتِهِمْ مَلَكَ الْمَوْتِ بِكَ وَ مَا يَلْقَوْنَكَ بِهِ مِنَ الْبِشَارَةِ مَا تَقَرُّ بِهِ عَيْنَكَ قَبْلَ الْمَوْتِ فَمَلَكُ الْمَوْتِ أَرَقُّ عَلَيْكَ وَ أَشَدُّ رَحْمَةً لَكَ مِنَ الْأُمِّ الشَّفِيقَةِ عَلَى وَلَدِهَا قَالَ ثُمَّ اسْتَعْبَرَ وَ اسْتَعْبَرْتُ مَعَهُ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَى خَلْقِهِ بِالرَّحْمَةِ وَ خَصَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ بِالرَّحْمَةِ يَا مِسْمَعُ إِنَّ الْأَرْضَ وَ السَّمَاءَ لَتَبْكِي مُنْذُ قُتِلَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ رَحْمَةً لَنَا وَ مَا بَكَى لَنَا مِنَ الْمَلَائِكَةِ أَكْثَرُ وَ مَا رَقَأَتْ دُمُوعُ الْمَلَائِكَةِ مُنْذُ قُتِلْنَا وَ مَا بَكَى أَحَدٌ رَحْمَةً لَنَا وَ لِمَا لَقِينَا إِلَّا رَحِمَهُ اللَّهُ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ الدَّمْعَةُ مِنْ عَيْنِهِ فَإِذَا سَالَ دُمُوعُهُ عَلَى خَدِّهِ فَلَوْ أَنَّ قَطْرَةً مِنْ دُمُوعِهِ سَقَطَتْ فِي جَهَنَّمَ لَأَطْفَأَتْ حَرَّهَا حَتَّى لَا يُوجَدَ لَهَا حَرٌّ وَ إِنَّ الْمُوجَعَ قَلْبُهُ لَنَا لَيَفْرَحُ يَوْمَ يَرَانَا عِنْدَ مَوْتِهِ فَرْحَةً- لَا تَزَالُ تِلْكَ الْفَرْحَةُ فِي قَلْبِهِ حَتَّى يَرِدَ عَلَيْنَا الْحَوْضَ وَ إِنَّ الْكَوْثَرَ لَيَفْرَحُ بِمُحِبِّنَا إِذَا وَرَدَ عَلَيْهِ حَتَّى إِنَّهُ لَيُذِيقُهُ مِنْ ضُرُوبِ الطَّعَامِ مَا لَا يَشْتَهِي أَنْ يَصْدُرَ عَنْهُ يَا مِسْمَعُ مَنْ شَرِبَ مِنْهُ شَرْبَةً لَمْ يَظْمَأْ بَعْدَهَا أَبَداً وَ لَمْ يَشْقَ بَعْدَهَا أَبَداً وَ هُوَ فِي بَرْدِ الْكَافُورِ وَ رِيحِ الْمِسْكِ وَ طَعْمِ الزَّنْجَبِيلِ أَحْلَى مِنَ الْعَسَلِ وَ أَلْيَنُ مِنَ الزُّبْدِ وَ أَصْفَى مِنَ الدَّمْعِ وَ أَذْكَى مِنَ الْعَنْبَرِ يَخْرُجُ مِنْ تَسْنِيمٍ وَ يَمُرُّ بِأَنْهَارِ الْجِنَانِ تَجْرِي عَلَى رَضْرَاضِ الدُّرِّ وَ الْيَاقُوتِ فِيهِ مِنَ الْقِدْحَانِ أَكْثَرُ مِنْ عَدَدِ نُجُومِ السَّمَاءِ يُوجَدُ رِيحُهُ مِنْ مَسِيرَةِ أَلْفِ عَامٍ قِدْحَانُهُ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ أَلْوَانِ الْجَوْهَرِ يَفُوحُ فِي وَجْهِ الشَّارِبِ مِنْهُ كُلَّ فَائِحَةٍ يَقُولُ الشَّارِبُ مِنْهُ لَيْتَنِي تُرِكْتُ هَاهُنَا لَا أَبْغِي بِهَذَا بَدَلًا وَ لَا عَنْهُ تَحْوِيلًا أَمَا إِنَّكَ يَا كِرْدِينُ مِمَّنْ تَرْوَى مِنْهُ وَ مَا مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ لَنَا إِلَّا نُعِّمَتْ بِالنَّظَرِ إِلَى الْكَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ مَنْ أَحَبَّنَا فَإِنَّ الشَّارِبَ مِنْهُ لَيُعْطَى مِنَ اللَّذَّةِ وَ الطَّعْمِ وَ الشَّهْوَةِ لَهُ أَكْثَرَ مِمَّا يُعْطَاهُ مَنْ هُوَ دُونَهُ فِي حُبِّنَا وَ إِنَّ عَلَى الْكَوْثَرِ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ فِي يَدِهِ عَصًا مِنْ عَوْسَجٍ يَحْطِمُ بِهَا أَعْدَاءَنَا فَيَقُولُ الرَّجُلُ مِنْهُمْ إِنِّي أَشْهَدُ الشَّهَادَتَيْنِ فَيَقُولُ انْطَلِقْ إِلَى إِمَامِكَ فُلَانٍ فَاسْأَلْهُ أَنْ يَشْفَعَ لَكَ فَيَقُولُ يَتَبَرَّأُ مِنِّي إِمَامِيَ الَّذِي تَذْكُرُهُ فَيَقُولُ ارْجِعْ وَرَاءَكَ فَقُلْ لِلَّذِي كُنْتَ تَتَوَلَّاهُ وَ تُقَدِّمُهُ عَلَى الْخَلْقِ فَاسْأَلْهُ إِذْ كَانَ عِنْدَكَ خَيْرُ الْخَلْقِ أَنْ يَشْفَعَ لَكَ فَإِنَّ خَيْرَ الْخَلْقِ حَقِيقٌ أَنْ لَا يُرَدَّ إِذَا شَفَعَ فَيَقُولُ إِنِّي أَهْلِكُ عَطَشاً فَيَقُولُ زَادَكَ اللَّهُ ظَمَأً وَ زَادَكَ اللَّهُ عَطَشاً قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ كَيْفَ يَقْدِرُ عَلَى الدُّنُوِّ مِنَ الْحَوْضِ وَ لَمْ يَقْدِرْ عَلَيْهِ غَيْرُهُ قَالَ وَرِعَ عَنْ أَشْيَاءَ قَبِيحَةٍ وَ كَفَّ عَنْ شَتْمِنَا إِذَا ذَكَرَنَا وَ تَرَكَ أَشْيَاءَ اجْتَرَأَ عَلَيْهَا غَيْرُهُ وَ لَيْسَ ذَلِكَ لِحُبِّنَا وَ لَا لِهَوًى مِنْهُ وَ لَكِنْ ذَلِكَ لِشِدَّةِ اجْتِهَادِهِ فِي عِبَادَتِهِ وَ تَدَيُّنِهِ وَ لِمَا قَدْ شَغَلَ بِهِ نَفْسَهُ عَنْ ذِكْرِ النَّاسِ فَأَمَّا قَلْبُهُ فَمُنَافِقٌ وَ دِينُهُ النَّصْبُ بِاتِّبَاعِ أَهْلِ النَّصْبِ وَ وَلَايَةِ الْمَاضِينَ وَ تَقَدُّمِهِ لَهُمَا عَلَى كُلِّ أَحَدٍ.
در کتاب کامل الزیارات از مِسمَع كُردين روایت مي كند كه گفت: امام جعفر صادق عليه السّلام به من فرمود: تو اهل عراق هستى، آيا به زيارت قبر امام حسين عليه السّلام مي روى؟ گفتم: نه زيرا من مردى مشهور و اهل بصره مي باشم، نزد ما گروهى هستند كه طرفدار خليفه مي باشند. دشمنان ما كه ناصبىها و اهل قبائل و غيره هم هستند زيادند. من در امان نيستم از اين كه شكايت مرا به خليفه بكنند و ضررهائى به من برسد. امام صادق فرمود: آيا مصيبت امام حسين را به خاطر نمىآورى؟ گفتم: چرا. فرمود: از مصيبت آن حضرت ناراحت مي شوى؟ گفتم: آرى، به خدا قسم به قدرى حال گريه به من دست مي دهد كه اهل و عيالم اثر آن را بر من مشاهده مي كنند و من به نحوى از غذا خوردن بيزار مي شوم كه اثر آن در صورتم معلوم مي گردد. حضرت صادق فرمود: خدا اشكهاى تو را رحمت كند: آيا نه چنين است كه تو در رديف افرادى خواهى بود كه براى مصيبت ما جزع و فزع مي كنند براى خوف ما خائف مي شوند، براى امنيّت ما ايمن خواهند بود. تو به زودى در موقع مردن خود خواهى ديد كه پدرانم نزد تو حاضر مي شوند و به ملك الموت در باره تو توصيه مي نمايند، بشاراتى به تو خواهند داد كه قبل از مُوت چشم تو روشن خواهد شد و ملك الموت در آن موقع از مادری که نسبت به فرزند خود مهربان است به تو مهربانتر خواهد بود. مِسمَع مي گويد: سپس حضرت صادق گريان شد و من هم گريان شدم آن گاه آن حضرت فرمود: سپاس مخصوص آن خدائى است كه ما را به وسيله رحمت خود بر خلق خويشتن فضيلت و برترى داد و ما اهل بيت را به رحمت خود اختصاص داد. اى مِسمَع زمين و آسمان از موقعى كه امير المؤمنين على شهيد شده است براى ما گريه مي نمايند و ملائكه براى ما گريه بيشترى كردند. گريه ملائكه براى ما از موقعى كه مردان ما شهيد شدند خاتمه نيافته است. هيچ شخصى براى مصائب ما گريه نمي كند مگر اين كه قبل از ريزش اشك چشمش خدا او را مىآمرزد هنگامى كه اشك وى به گونههاى صورتش جارى شود اگر يك قطره از آن در آتش جهنم بچكد به نحوى حرارت آن را خاموش مي كند كه حرارتى نخواهد داشت. كسى كه دلش براى ما بسوزد در موقع جان دادن به قدرى خوشحال مي شوند كه تا وقتى نزد حوض كوثر بر ما وارد شود آن خوشحالى در قلبش خواهد بود حوض كوثر از ورود او براى محبّتى كه به ما دارد فرحمند مىشود و به قدرى از انواع و اقسام غذا به وى مي دهد كه دوست ندارد از آن جا خارج شود. اى مِسمَع! كسى كه يك شربت آب حوض كوثر را بياشامد بعداً هرگز تشنه نخواهد شد و مشقّتى نخواهد ديد. آب كوثر داراى خنكى كافور، بوى مُشك، طعم زنجبيل، شيرينتر از عسل، نرمتر از كره، صافتر از اشك، خوشبوتر از عنبر است. از چشمه تسنيم خارج مىشود و به نهرهاى بهشت عبور مي كند و بر درّ و ياقوت جارى مي گردد. تعداد پيالههائى كه در ميان حوض كوثر است از شماره ستارگان بيشتر مي باشد. بوى حوض كوثر از هزار سال راه به مشام مي رسد پيالههاى آن از طلا و نقره و گوهرهاى الوان است. كليه بوهاى خوش را به مشام آشامنده خود مي رساند. آشامنده آب كوثر مي گويد: كاش من همين جا مي بودم و عوض و بدلى انتخاب نمىكردم و از اين جا به جاى ديگرى مُحوّل نمي شدم. اى مِسمَع! آيا نه چنين است كه از آن حوض سيراب خواهى شد! هيچ چشمى براى ما گريان نمىشود مگر اين كه به وسيله نظر كردن به كوثر شاد خواهد شد. هر كسى كه مُحبّ ما باشد از آب كوثر مىآشامد. حضرت على بن ابى طالب عليه السّلام در حالى نزد حوض كوثر ايستاده كه عصائى از چوب عوسج به دست دارد و دشمنان ما را با آن دور مي كند. آن گاه مردى از دشمنان مي گويد: من در دنيا به يگانگى خدا و نبوت پيغمبر اكرم شهادت دادهام حضرت امير مي فرمايد: نزد فلانى كه امام تو بوده برو و از او بخواه تا براى تو شفاعت كند. وى ميگويد: آن امامى كه تو ميگوئى از من بيزارى مي جويد. حضرت امير مي فرمايد: برگرد و از آن شخصى كه او را دوست و بر همه خلق مقدّم مي داشتى و او را بهترين خلق مي دانستى تقاضا كن تا شفيع تو شود. زيرا كسى كه نزد تو بهترين خلق بود سزاوارتر است كه شفاعتش رد نشود. وى خواهد گفت: من از سوز عطش خواهم مرد. حضرت امير مي فرمايد: خدا تشنگى و عطش تو را زياد فرمايد!! مِسمَع گفت: فدايت شوم چگونه آن شخص مي تواند نزديك حوض كوثر بيايد در صورتى كه غير از او كسى نمي تواند نزد آن حوض بيايد!؟ فرمود: براى اين كه او از كارهاى زشت بر كنار بوده و هر گاه كسى به ما ناسزا مي گفته جلوگيرى مي كرده و از امور خطرناكى كه ديگران انجام مي دادند اجتناب مي نموده. اين اعمال را به جهت مُحبّتى كه به ما داشته باشد يا از روى هوا و هوس انجام نمي داده، بلكه براى آن جدّ و جهدى كه در باره عبادت و تدين خود داشته و از بد گوئى مردم خوددارى مي كرده انجام مي داده است. ولى قلبش منافق و داراى مذهب ناصبى و تابع ناصبىهاى گذشته و دوستى آنان بوده و ايشان را بر هر كسى مقدم مىداشته است .
ثبت دیدگاه