اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ابا محمّد حسن بن علی المجتبی وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَكاتُهُ

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ابا محمّد حسن بن علی المجتبی وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَكاتُهُ
السَّلَامُ عَلَیْکِ یا اباعبدالله الحسین الشهید المظلوم بِلا ناصر.. .

حسین جان!
وَ أَسْرَعَ فَرَسُکَ شارِداً إِلى خِیامِکَ قاصِداً، مُحَمْحِماً باکِیاً ،
اسبِ سوارى‌ات با حال نفرت شتافت، شیـهه کشان و گریـان، بجانبِ خیمه‌ها رو نمود.

فَلَمّا رَأَیْنَ النِّـسآءُ جَوادَکَ مَخْزِیّاً، وَ نَظَرْنَ سَرْجَکَ عَلَیْهِ مَلْوِیّاً، بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ، ناشِراتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ، لاطِماتِ الْوُجُوهِ سافِرات، وَ بِالْعَویلِ داعِیات، وَ بَعْدَ الْعِزِّ مُذَلَّلات، وَ إِلى مَصْرَعِکَ مُبادِرات ،
پس چون بانوانِ حَرَم اسبِ تیز پاى تو را خوار و زبون دیدند، و زینِ تو را بر او واژگونه یافتند، از پسِ پرده‌ها(ىِ خیمه) خارج شدند، درحالی‌که گیسوان برگونه ها پراکنده نمودند، بر صورت‌هاشان مى‌زدند و نقاب ازچهره ها افکنده بودند، و با صداى بلندشیون می‌کردند، و از اوجِ عزّت به حضیض ذلّت در افتاده بودند، و به سوىِ قتلگاه تو مى شتافتند،

السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا اباصالح المهدی، یا مولانا، آجَرَکَ الله فی مصیبة جَدّکَ