الكافي (ط – الإسلامية) ؛ ج2 ؛ ص494
- 16- عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ جُمْهُورٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ رِجَالِهِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ كَانَتْ لَهُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَاجَةٌ فَلْيَبْدَأْ بِالصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ثُمَّ يَسْأَلُ حَاجَتَهُ ثُمَّ يَخْتِمُ بِالصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ يَقْبَلَ الطَّرَفَيْنِ وَ يَدَعَ الْوَسَطَ إِذَا كَانَتِ الصَّلَاةُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ لَا تُحْجَبُ عَنْهُ. – از امام صادق (ع)، فرمود: هر كه را حاجتى به خدا عز و جل باشد، بايد با صلوات بر محمّد و آلش آن را آغاز كند و سپس حاجت خود را بخواهد و باز هم در پايان، صلوات بر محمّد و آلش بفرستد، زيرا خداوند عز و جل از آن كريم تر است كه اوّل و آخر دعا را مستجاب کند و وسط دعا را مستجاب نکند زيرا هنگامی که صلوات بر محمّد و آل محمّد باشد دعا از او محجوب نباشد.
ثبت دیدگاه