امام صادق (ع): ما از ايشان، يعنى: مواليان خويش عذاب را دفع خواهيم كرد

الكافي (ط – الإسلامية) ؛ ج‏1 ؛ ص423 ح  56

– أَحْمَدُ بْنُ مِهْرَانَ عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْحَسَنِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِيدِ عَنْ زَيْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ: قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ نَحْنُ فِي الطَّرِيقِ فِي لَيْلَةِ الْجُمُعَةِ اقْرَأْ فَإِنَّهَا لَيْلَةُ الْجُمُعَةِ قُرْآناً فَقَرَأْتُ‏ إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ‏ كَانَ‏ مِيقاتُهُمْ‏ أَجْمَعِينَ. يَوْمَ لا يُغْنِي‏ مَوْلًى‏ عَنْ مَوْلًى‏ شَيْئاً وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ. إِلَّا مَنْ‏ رَحِمَ‏ اللَّهُ‏ (الدخان: 40- 42) فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع نَحْنُ وَ اللَّهِ الَّذِي رَحِمَ اللَّهُ وَ نَحْنُ وَ اللَّهِ الَّذِي اسْتَثْنَى اللَّهُ لَكِنَّا نُغْنِي عَنْهُمْ.

. احمد بن مهران رحمه الله، از عبدالعظيم بن عبداللَّه حسنى، از على بن اسباط، از ابراهيم بن عبدالحميد، از زيد شحّام روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام در بين راه سفر در شب جمعه‏اى به من فرمود كه: «قدرى قرآن بخوان كه امشب، شب جمعه است». من اين آیه را خواندم كه: «إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقاتُهُمْ أَجْمَعِينَ* يَوْمَ لا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئاً وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ* إِلَّا مَنْ‏ رَحِمَ‏ اللَّهُ‏» (دخان: 40- 42) ، يعنى: «به درستى كه روز جدا شدن حق از باطل، يا محق از مبطل، به سبب اختلاف احوال، هنگام جمع شدن ايشان است در حالتى كه همه مجتمع باشند، روزى كه دفع نكند هيچ دوست و خويشى از دوست و خويش خود چيزى از عذاب و اهوال آن روز را و نه آن دوستان و خويشان يارى كرده شوند از جانب دوستان و خويشان خود، مگر آن كس كه خدا او را رحم كرده باشد»، پس حضرت صادق عليه السلام فرمود: «به خدا سوگند، كه ماييم آن كسانى كه خدا ايشان را رحم فرموده. و به خدا سوگند، كه ماييم آن كسان كه خدا ايشان را استثنا نموده، وليكن ما از ايشان، يعنى: مواليان خويش عذاب را دفع خواهيم كرد».