یاأیّها العزیز

  أَلسَّلامُ عَلَیكَ یا أبا صالحِ المَهدی (عج) أدرِكنا 

یاأیُّهَا العَزیز بیش از هزار و صد و هفتاد  سال از ولادت با بركتت گذشته و شیعه هر سال غریبانه‌تر جشن ولادتت را به پا می دارد و افسوس كه تو در بین ما نیستی و افسوس كه عِطرِ وجودتت را استشمام نمی‌كنیم!

 ولی نه، تو حاضری و می‌بینی و می‌شنوی؛ زیرا تو چشم خدا و گوش خدا در میان خلقش هستی. آن كه غائب است ماییم، آن كه غافل است ماییم. چه روزها و شب‌ها گذشت و از خود نپرسیدیم كه مولایمان در چه حالی است؟ آیا در غم غیبت خود، قلبش محزون است؟ «اصلاً» الان خواسته مولای ما چیست؟ … تا آن را برآورده سازیم.

ایّام و ساعات گذشت و از خود نپرسیدیم، كه كدامین سرزمین پاك تو را دربرگرفته است؟ آیا كنار قبر جدّت امیرالمؤمنینی؟ آیا زائر حسین^{(علیه‌السّلام)} هستی؟ یا كنار خانه خدا در حال طواف كعبه می‌باشی؟

آن قدر مشغول اخبار اجتماعی ، اقتصادی ، ورزشی ، هنری و غیره شده‌ایم كه از حجّتِ بالغه ی خدا، امام عصر و زمانمان غافل شده‌ایم یادمان رفته است كه:

یك چشم زدن غافل از آن شاه نباشید

شاید كه نگاهی كند آگاه نباشید

بله شاید نگاهی كند آگاه نباشیم.

امام زمان^{(علیه‌السّلام)} به همین شیعه سر تا پا گناه، گوشه چشم دارد و گوش به آوازشان تا او را بخوانند: یا اَباصالحِ المَهدی اَدركنا ما را دریاب، یا حُجَّةَ‌ابنِ‌الحَسَن از قعر چاه، خواهش امداد می‌كنیم. آقا ما را چشم و ابرویی بیچاره می‌كند، لقمه حرامی بدبختمان می‌كند، ما باید خود را به پای عقاب عالم ببندیم تا او ما را از لجن زار دنیا بكند. ما باید مانند نیلوفر، به شجره طوبای مهدوی بپیچیم؛ تا بادهای سهمگین دنیا ما را از جا نكند.

او مهربان است و در همه حال از مراعاتِ حالِ ما كوتاهی نمی‌كند و یادِ ما را فراموش نمی‌نماید. ولی نسبت به او، ما جفاكاریم و غافل، ما به اندازه مَحبّتِ مادر به فرزندش به امام زمانمان علاقه و دوستی نداریم. به اندازه عشق مجنون به لیلی به امام زمانمان علاقه و محبت نداریم. ما به اندازه دلبستگی و ارادت یك كارمند به مدیر، نسبت به مولایمان دلبستگی و ارادت نداریم.

آری چه تلخ است روبرو شدن با حقایق و گفتن واقعیت‌ها كه ما شیعیان مانند برادران یوسُف، عزیزِ فاطمه را در چاهِ غیبت انداختیم و او را به قیمت ارزانی فروختیم و خوشحالیم از غیبت یوسُف.

آری چه جمعه‌ها دعای ندبه می‌خوانیم و برای ما سنگین و ناراحت‌كننده نیست كه صدای مردم را می‌شنویم؛ ولی از شنیدنِ صدایِ حجّتِ خدا محروم هستیم كه:
چه خوش است صوت قرآن ز تو دلربا شنیدن.

برای ما ناراحت كننده نیست كه مردم را می‌بینیم؛ ولی جمال یوسُفِ زهرا را نمی‌بینیم كه:

اگر ز دیدنِ یوسُف بریده شد انگشت

جمالِ یوسُفِ زهرا هزار یوسُف كُشت

یاأیها العزیز وعده دیدار كِی است؟

یاأیها العزیز امسال هم بدون تو جشن میلادت را برپا داشتیم.

یاأیها العزیز دشمنانت به ما طعنه می‌زنند كه باز آقایتان نیامد!

یاأیها العزیز جوانانمان پیر شدند و پیرانمان مُردند و نیامدی. می‌دانم فَرَج به دست تو نیست و به دست خداست؛ ولی در غیبت تو، پهنای زمین، برای شیعیانت، تنگ شده. گرفتاری‌ها بزرگ شده. پرده‌های حیا دریده شده و امیدها، منقطع و بریده …

یاأیها العزیز تو همه چیز مایی، تو پدر و رفیق مهربانِ مایی، تو ماهِ مایی، تو معلّم و مراد مایی، تو همه كَسِ مایی. یا اَباصالحِ المَهدی جز تو پناهی نداریم، 

                            جز تو كسی نیست مددكار ما        یاورِ ما مونسِ ما یارِ ما

ما به تو پناه آوردیم و بهتر از تو كسی را نمی‌شناسیم.

أَنتَ الكَریمُ مِن أَولادِ الكِرام. ای كَهفِ حَصینِ ما، ای پناه گاهِ مستحکم که  خدا در قرآنش دستور داده  در این دنیای نامن و از شر شیاطین به تو پناه ببریم، ای فریادرس بیچارگان و پناه شیعیان! ما از تو طلبِ دستگیریِ خاص در دنیا و آخرت را داریم… 

بله ما امام زمانمان را دوست نداریم. او را فقط برای مجالس عروسی و آخر مجالس عزا با یك دعای اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّكَ الفَرَج كه آن هم تشریفات است؛ می‌خواهیم. آیا فكر می‌كنیم با یك سلام بعد از نماز واجبمان به امام عصر^(عج) یا یك دعای آخِرِ منبر در حقِّ حضرت، مَحبّتِ ما به امام زمان اثبات شده است؟

ما دلسوخته غیبت حضرت نیستیم. كسی كه دلسوخته است از شدّتِ فراقِ یار خواب و خوراك ندارد، شب‌ها از غصه غیبت حضرت از خواب بیدار می‌شود و به خدا عرضه می‌دارد: خدایا این سفر كرده كه صد قافله دل همرَه اوست؛ را عاجلِاً غَیرَ آجِل بفرست.
ما امام زمانی نیستیم. ما منتظر واقعی حضرت نیستیم. كسی كه منتظر امام عصر علیه السّلام است؛ خود را آماده ی رؤیت و ظهور حضرت می‌كند. كسی كه منتظرِ مهمان است؛ نه تنها وسائلِ پذیرائی را در منزل آماده می‌كند، بلكه لباس تمیز می‌پوشد و از دیر آمدن مهمان نگران است. به سر كوچه می‌ آید. به اطراف نگاه می ‌كند. با تلفن تماس می‌گیرد. به ساعت دیده می دوزد. …

حال سئوال اینست اگر ما منتظر حضرت هستیم؛ پس اضطراب و نگرانی ما از غیبت و دیر آمدن عزیزمان، كجاست؟

 اگر ما منتظریم؛

آیا روحمان برای پذیرایی نمودن از حضرت، از نجاسات و آلودگی‌ها پاك شده است؟ 
……
                                                                                                                          
                                                                                                                                                    سیّد مهدی مرعشی
……